Καθε εβδομαδα, ολοι μας διαβαζουμε ενα σωρο εντυπα, παρακολουθουμε τηλεοραση, ακουμε ραδιοφωνο, εξερευνουμε το ιντερνετ, ωστε να ενημερωνομαστε πληρεστερα & να αποκρυπτογραφουμε τις αληθινες ειδησεις στην πραγματικη τους διασταση.
Η κοινη αισθηση που εδω και χρονια, συμπυκνωνεται στην φραση "Καθε Περυσι και Καλυτερα" ενισχυεται πλεον μηνα με τον μηνα.
Ειμαι ευτυχης να εχω κάμποσους φιλους & πολλους καλους γνωστους. Ολοι ανθρωποι κοινοι, με διαφορετικη μορφωση, γουστα, αντιληψη, κοινωνικη ευαισθησια, εξειδικευμενη γνωση, αλλα με ενα κοινο χαρακτηριστικο. Ανθρωποι με Α κεφαλαιο. Αυτο με γεμιζει στην συντροφια τους & γι'αυτο βρισκομαστε ως σημερα σχεδον τακτικα.
Οργανωνουμε ετσι, συναθροισεις κατ'οικον σαν ενα ιδιοτυπο brain storming ως αντιδοτο στο μαζικο brain wash που κατακλυζει τα παντα γυρω μας.
Ελληνικο κρασι, μεζεδες, καλη διαθεση & μπολικη κουβεντα οπως καποτε παλια στις γειτονιες της Αθηνας.
Απο τις συζητησεις που αναπτυσσονται κατα την διαρκεια της βραδυας, αναβλυζουν βιωματα, παρατηρησεις, προτασεις & η παρεα γινεται ενα μεγαλο χωνευτηρι ιδεων με ζυμωσεις που μου θυμιζουν συχνα-πυκνα, την περιοδο κοντα στο '80 οταν τελειωνα το λυκειο και ειχαμε αναλογες ζυμώσεις στην γειτονια।
Εγω τοτε προσπαθουσα να ξεδιαλυνω μεσα μου αν θα πηγαινα για γιατρος ή δικηγορος που ηθελε η μανα μου, ή αν θα ακολουθουσα τον δρομο του κινηματογραφου που ειχε χαραξει ο πατερας μου με δικη του εκπομπη στο ραδιοφωνο στα 17 του, με παραστασεις στο θεατρο μακεδονιας θρακης, με 20 πρωτα βραβεια λογοτεχνιας, με την δικη του σχολη θεατρου στην θεσσαλονικη που του εκλεισε το '67 η χουντα.
Τελικα ακολουθησα αυτο που με στοιχιωνει ακομη και σημερα. Το αλανθαστο ενστικτο με εσπρωξε να ακολουθησω την καλλιτεχνικη μου φλεβα, να κανω ονειρα για τον κιμηματογραφο, να απαξιωνω το νεο format το video στα χρονια της σχολης κινηματογραφου & να ξενυχτω με φιλους κανοντας πειραματα με films & διαφραγματα βγαζοντας φωτογραφιες εξω απο το μουσειο & μετα εκτυπωνοντας σε διαφορετικα χαρτια με τον ρωσικης κατασκευης εκτυπωτη της εποχης.
Ακομη κρατω σε αθικτη κατασταση τα συνεργα των φοιτητικων μου χρονων, μηχανες ληψης, εκτυπωτη, λεκανες & εμφανιστηρια, με στοχο να φτιαξω μια βιτρινα να τα δωρισω στα παιδια μου να εχουν ενα κομματι της ιστοριας μας σε μια γωνια του σπιτιου τους, οταν θα μεγαλωνουν τα δικα τους τα παιδια που μαζι με το μπιμπερο θα ξερουν μονο τα blue-ray dvd & στο ακουσμα λεξεων οπως "εμφανιστηριο" ή "σελιλόιντ" θα νομιζουν πως βγηκε νεο pc-game.
Αυτη η εικονα μοιαζει με το σπαθι ενος οικογενειακου προγονου μας απο τον ξεσηκωμο του '21 το σπαθι του οποιου μας εχει μεινει ιστορικο κειμηλιο & εχω την τιμη να κοσμει το σπιτι μου, ως κομματι μιας εποχης που σημερα μοιαζει στα ματια των παιδιων λιγο μεταγενεστερη της νεολιθικης.
Ετσι απομακρη θα φαινεται και η σημερινη μας εποχη στα εγγονια μου, που σαν ενηλικιωθουν & εμεις θα εχουμε φυγει, θα δειχνουν στους φιλους τους τα φωτογραφικα μου συνεργα & τις μηχανες ληψης, το χειροκινητο μονταζ με την μουβιολα των 8mm & την μηχανη προβολης Elmo που προσθετεις ηχο στο ενα καναλι πανω στην μαγνητικη επιστρωση, κάτι που τότε για εμάς ήταν "τεχνολογική επανάσταση".
Παρακολουθω στενα τις κινησεις στο τηλεοπτικο & ραδιοφωνικο τοπιο, λογω προσωπικης ενασχολησης & επαγγελματικης διαστροφης.
Τολμω να πω πως πανε χρονια που τιποτε πλεον δεν με ξενιζει ιδιαιτερα.
Βιωσα το ανδρωμα της Ιδιωτικης Τηλεορασης απο το 1989 στον ANTENNA οπου εμεινα 14 ολοκληρα χρονια τρέχοντας νυχθημερόν για το promotion του προγράμματος της τηλεορασης & των εταιρειών του ομιλου. Για τα 12 απο αυτα, ειχα την τυχη να ειμαι στο πλευρο του Ιασωνα Μοσχοβιτη στην σχολη δημοσιογραφιας, κανοντας μαθημα στους δευτεροετεις .
Εφυγα το 2004 για να παω στον ALPHA την εποχη που παρθηκε η αποφαση να γινει "μεγαλο καναλι" και απο τις εγκαταστασεις του Ρεντη, βρεθηκαμε να σχεδιαζουμε τις υπερσυγχρονες νεες ψηφιακες εγκαταστασεις στην Καντζα.
Στου Ρεντη ξεκινησα παλι ραδιοφωνο, που ειχα μερακι ως παλιος ραδιο-ερασιτεχνης απο το 1984 (Αδωνις 97.2). Μετα βρεθηκα στο "Πειραματικο προγραμμα Λαμιας" που εξελιχθηκε στον Star FM 97.1& σημερα Star Κεντρικης Ελλαδος। Με 2-3 στενους συνεργατες εφτιαξα το νεο λογοτυπο του Ρ/Σ του Alpha 98.9, επιμεληθηκα τα τηλεοπτικα του spot για 1 1/2 χρονο & χαρηκα που το ραδιοφωνικο μου show "Να Εκπομπη Να Μάλαμα" απεκτησε φανατικο κοινο, το οποιο εδινε μαζικα το παρον στα Parties που διοργανωνα & διασκεδαζαν ως τα ξημερωματα.
Κυλησε το 2004, δουλεψαμε πολυ σκληρα & ανεβηκαμε ακομη περισσοτερο το 2005 σπαζοντας το διπολο Mega-Ant1.
Ανετηλε το 2006 ελπιδοφορο & με ακομη μεγαλυτερους στοχους, αλλα τοτε "ηρθε" ο Νικος & φυγαμε ολοι οι υπολοιποι! Εφυγε μετα και αυτος να παει στο "Alter-άκι" οπως συχνα κοροιδευε με τους στενους πολυ-ξερους συνεργατες του. Αλλα εχει ο καιρος γυρισματα και το μονο σιγουρο ειναι, πως ολα σε αυτην εδω την ζωη πληρωνονται, αργα ή γρηγορα.
Μεγαλωσα απο 5 χρονων παιδι μεσα στην Υενεδ & ανθρωποι οπως ο μεγακλης (Βιντιαδης), ο βλαχοτζιμ (Βλαχοδημητροπουλος) και αμετρητοι αλλοι που συναντησα πολλες φορες στον επαγγελματικο στιβο, με τιμησαν με την εμπιστοσυνη & την βοηθεια τους. Εκει στο αμφιθεατρο της ραδιοφωνιας ως τα 17, καναμε προβες & διναμε παραστασεις με το ΠΘΤ (παιδικο θεατρο τεχνης). Θυμαμαι σε μια απο τις τελευταιες χρονιες πριν αποχωρησω, θα'μουν 15 θαρρω, μολις ειχαμε δωσει την παρασταση "Τα παιδια της Βηθλεεμ" στην Λεσχη Αξιωματικων στην Ρηγιλλης & το κοινο ορθιο χειροκροτουσε συνεχως. Παει και η ενοχληση που νιωθαμε σ'όλη την παρασταση απο τα τσουβαλια που μας τσιμπουσαν, απο τα κορδονια των σανδαλιων που λιγο ελειπε να μας κοψουν την κυκλοφορια του αιματος απο το πολυ σφιξιμο, πανε ολα μπροστα στην αποθεωση του παιδικου θιασου που τους ειχε συγκινησει με την θεατρικη του αρτιοτητα παρα την μικρη μας ηλικια. Την θυμομουν για χρονια αυτη την παρασταση, μα και τις ατελειωτες προβες στο αμφιθεατρο τις κυριακες. Καποιο μικρο διαστημα βγαιναμε και τηλεοπτικα σε ενα ημιωρο με καποιο μονοπρακτο. Δεν θυμαμαι ομως περισσοτερα, μητε εχω κρατησει καποιο αντιγραφο-ενθυμιο απο ολα αυτα. Ουτε φωτογραφια. Δεν υπηρχαν τοτε πολυτελειες. Ολη η ηχητικη δουλεια γινοταν με ενα πομπινοφωνο (οποιος προλαβε & το θυμαται).
Εχω δει πολλα λοιπον ως σημερα και θα δω ακομη πολυ περισσοτερα στο εγγυς μελλον. Εχει απωλεσθει ομως σε αυτο τον τομεα, το στοιχειο του αιφνιδιασμου. Δεν με εχοχλει διοτι αποτελει ταυτοχρονα συστατικο διατηρησης της ψυχραιμιας. Τι να παθεις αν εχεις τοσα & τοσα οχι στο πανι, αλλα να συμβαινουν διπλα σου ?
Πολλες σαν και τουτες τις τις ερμες σκεψεις γυροφερνουν στο μυαλο καθε που μαθαινω για εναν αξιο συναδελφο της τηλεορασης, του ραδιοφωνου, ενος εντυπου, που αναγκαστηκε σε μετακινηση ή παραιτηση (νεα μοδα & αυτη) απο τον χωρο δουλειας του, για λογους που δεν εχουν να κανουν με την επαγγελματικη του αρτιοτητα & αποτελεσματικοτητα, μα με το αν ανηκε στους συμπαθουντες η ταγμενους-ακομη χειροτερα- μιας νεας καταστασης, ειτε αφορα σε αλλαγη διοικησης η σε αλλαγη πλευσης της ιδιας διοικησης που θεωρει το τρεχον μοντελο αναποτελεσματικο & επιχειρει εν πανικο κατι νεο αρκει να αλλαξει κατι & ας μην ξερει και η ιδια που θελει να παει το ερμο το καραβι που κυβερνα σε κατασταση πανικου εν κρανιω.
Και το συμπερασμα ποιο ?
Το ραδιο-τηλεοπτικο τοπιο ειναι μια κινουμενη αμμος διχως σαφη χαρακτηριστικα, προσανατολισμο, ποιοτητα, ταυτοτητα.
Οι παντες μεταδιδουν τα παντα.
Ενας οπτικο-ακουστικος αχταρμας.
Καποτε οι μουσικοι ραδιοφωνικοι σταθμοι ειχαν πιο ξεκαθαρη ταυτοτητα & στιγμα.
Σημερα τεινουν ακομη και αυτοι οι ελαχιστοι που διατηρησαν ταυτοτητα, να ενσωματωθουν στο συστημα για να αποφυγουν τον αφανισμο που θα σημανει η χαμηλη ακροαματικοτητα & η μετακινηση τους στις χαμηλες θεσεις των charts!
Η γνωμη μου ειναι πως τα παντα ακολουθουν την ροπη της παγκοσμιοποιησης σε ολα τα επιπεδα. Οπως στην εκπαιδευση & στην αγορα εργασιας εχει αρχισει εδω και χρονια η εξειδικευση, αλλα ταυτοχρονα απαιτεται εκτος απο το στενα εξειδικευμενο γνωστικο αντικειμενο να κατεχει καποιος μια πλειαδα γνωσεων σε θεματα που αφορουν γενικοτερα τον κλαδο που δραστηριοποιειται, ετσι γενικευεται ως μοδα ή αναγκαοτητα (δεν το εχω διασαφηνισει ακομη μεσα μου) να συναντα κανεις οπου στρεφει το βλεμμα ή την ακοη του (ραδιοφωνο, τηλεοραση, ιντερνετ, εντυπο) ενα συνολο πληροφοριων, μια πανσπερμια μηνυματων, εναν αχταρμα ενημερωσης, μουσικων επιλογων, διαχυτα ετεροκλητων πληροφοριων δημιουργωντας στον ακροατη-θεατη-αναγνωστη, την ψευδαισθηση της πληροτητας σε ο,τι αυτος στιγμιαια αποζητα ωστε να επιβραβευσει το συγκεκριμενο μεσο με την επισης στιγμιαια προσοχη του και την επαυριο. Αν το μεσο ειναι τυχερο ή διαθετει και ευκολα απομνημονευσιμο τιτλο, ισως αναφερθει απο το στιγμιαιο ακροατη-θεατη-αναγνωστη στην επομενη μετρηση απο τηλεφωνου ή εξω απο το super market.
Ιδιο στυλ. Παλαιοτερα λεγαμε πως ο καθε ενας δικαιουται ενα 15λεπτο δημοσιοτητας (η βροχοπουλου & μυριαδες αλλοι εχουν ηδη ασκησει αυτο το δικαιωμα για 200 ζωες και βαλε).
Αυτη η ιδια δυναμικη κινειται πλεον και σε ολα τα μεσα σαν υπερχειλιση ποταμου παρασερνωντας στο διαβα της απο φερτες υλες (wanna be famous), εως αξιες, ταυτοτητες, υπερ-εκτιμημενους δημοσιογραφους, παρουσιαστες, παραγωγους, τυχαρπαστους.
Ολοι ανεξαιρετως διεκδικουν το 15λεπτο της προσοχης μας, βομβαρδιζοντας μας με ο,τι θεωρουν πως θα τους καταστησει ευκολο-μνημονευτους στον ταλαιπωρο εγκεφαλο μας, αυξανοντας ετσι τις πιθανοτητες να ειμαστε εμεις μεσα στο επομενο στατιστικο δειγμα που θα καταγραψει δειγματοληπτικα συνηθειες κοινου.
Ολοι & ολα γυρω μας, ακομη και εμεις οι ιδοι ειμαστε αυτο το ενα & συγκεκριμενο.
Μια συνηθεια.
Καλη σας μερα αγαπητοι φιλοι-ες.
Θ. Μάλαμας
