(αναδημοσιευση απο Lifo & International Herald Tribune)
Σε ένα στενό και άβολο κελί στις φυλακές της Αλεξάνδρειας ο δημοσιογράφος της «International Herald Tribune» συνάντησε πριν από δυο βδομάδες ένα σεμνό παιδάκι 22 χρόνων, με μαλακή φωνή και αβρούς τρόπους. Τον Καρίμ Αμέρ. Είναι (ή μάλλον ήταν) οικότροφος σε ένα θρησκευτικό σχολείο, το Αλ-Αζχάρ, από τα έξι του χρόνια. Οχι κακός μαθητής. Ούτε με ροπή στο έγκλημα. Αλλά με μια κακή έξη που τον οδήγησε στα σίδερα: ο Καρίμ ήθελε να μπλογκάρει!
Κι όχι μόνο να μπλογκάρει, ήθελε και να λέει τη γνώμη του. Για το θρησκευτικό φανατισμό των δασκάλων του. Τις ακραίες απόψεις τους. Το σύστημα της ανελευθερίας στη μικρή κοινωνία που ζούσε. Στην υποχθόνια δικτατορία της Αιγύπτου, όπου μέχρι πρότινος οι τρεις μεγάλοι οργανισμοί των media ελέγχονται μεθοδικά από το κράτος, η θρασεία γνώμη του Καρίμ ήταν φυσικό να ενοχλήσει, παρ' ότι είχε μια χούφτα εσωτερικούς αποδέκτες (το blog του ήταν γραμμένο στα αραβικά, κι όχι ιδιαιτέρως δημοφιλές). Η φυλάκισή του ήταν μάλλον ένα καπρίτσιο των δασκάλων του, αλλά και δικό του. Οταν τον κάλεσαν να τον ανακρίνουν επί παντός του επιστητού (αν νηστεύει, αν εκκλησιάζεται, ακόμη και ποια είναι η γνώμη του για την ανθρωπιστική κρίση στο Νταρφούρ) και τελικά να του ζητήσουν να κατεβάσει τα επίμαχα ποστ, ο Καρίμ αρνήθηκε. Τον έκλεισαν ένα μήνα φυλακή για «συκοφάντηση του προέδρου της Αιγύπτου» και για «διάδοση απρεπών σχολίων που βλάπτουν το εθνικό κύρος».
Το συγκριτικά ήπιο συμβάν είναι μέρος μιας ηλεκτρονικής εξέγερσης που απεγνωσμένα τα αραβικά κράτη προσπαθούν να περιορίσουν. Χωρίς να έχουν κοινή γραμμή. Στην Αλγερία, επί παραδείγματι, οι σέρφερ είναι εντελώς ελεύθεροι να μπαίνουν σε όποια σελίδα θέλουν και να ποστάρουν άφοβα, αν και το κράτος έχει το μονοπώλιο των πιεστηρίων και της της τυπογραφικής μελάνης (!). Στο Ιράν οι αρχές συνέλαβαν τον Μοχτάμπα Σαμνινεζάντ επειδή διαμαρτυρήθηκε στο μπλογκ του για τη φυλάκιση άλλων μπλογκέρ και «προσέβαλε το κύρος του προέδρου» (το οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά ευπαθές). Στην Τυνησία, ασφαλίτες μπούκαραν σε ένα ίντερνετ καφέ, έσυραν βιαίως έξω τον Ζουαχίρ Γιαχαουί και τον βασάνισαν μέχρι να τους αποκαλύψει το password ενός σάιτ που είχε φτιάξει και στο οποίο είχε δημοσιεύσει ένα σατιρικό κουίζ για τον πρόεδρο Ζιν Αμπιντιν μπεν Αλι. Στη Βεγγάζη βρήκαν δολοφονημένο τον ηλεκτρονικό δημοσιογράφο Νταΐφ Αλ-Γκαζάλ, ένα μαχητικό πνεύμα που έκανε αποκαλυπτική δημοσιογραφία για το σάιτ Αλ Γιουμ -τα ακροδάχτυλά του ήταν κομμένα, μαφιόζικος συμβολισμός για όσους τον μιμούνται.
Οι αραβικές δικτατορίες, βέβαια, είναι ηλεκτρονικά πιο ερασιτέχνισσες από την Κίνα. Εκεί, όντως το ίντερνετ έχει φιμωθεί, με την εγκληματική συνέργεια του Google που «δίνει» κανονικά ονόματα αντιφρονούντων στην κυβέρνηση. Οι Αραβες άργησαν να καταλάβουν την άτακτη φύση του νέου μέσου, κάνοντας το λάθος να πιστέψουν ότι μπορούν να τον λογοκρίνουν επιλεκτικά. Αποτέλεσμα; Η φυλάκιση του Καρίμ, που υπό κανονικάς συνθήκας θα πέρναγε απαρατήρητη και θα τον συνέτιζε στα μουλωχτά, τώρα προκάλεσε ένα κύμα από ποστ, e-mail και διεθνή ηλεκτρονική αλληλεγγύη που οδήγησε στο άρθρο της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» -ό,τι χειρότερο για τη γερασμένη δικτατορία Μουμπάρακ («La vache qui rit», όπως είναι γνωστότερος), που ψάχνεται παραζαλισμένη στη νέα εποχή.
Σε λίγες μέρες ο Καρίμ αποφυλακίζεται, αλλά με τη σταθερή του στάση απέναντι στο καθεστώς έχει αποκτήσει την αίγλη ενός περήφανου και αξιοπρεπούς role model για την ψηφιακή γενιά της Αιγύπτου. Η οποία μεγαλώνει μέσα σε ένα παράδοξο: παντού γύρω της είναι δικτατορία, αλλά σε απόσταση αφής, στο δωμάτιό της, υπάρχουν όλες οι δημοκρατίες της γης και του πνεύματος.
Κι όχι μόνο να μπλογκάρει, ήθελε και να λέει τη γνώμη του. Για το θρησκευτικό φανατισμό των δασκάλων του. Τις ακραίες απόψεις τους. Το σύστημα της ανελευθερίας στη μικρή κοινωνία που ζούσε. Στην υποχθόνια δικτατορία της Αιγύπτου, όπου μέχρι πρότινος οι τρεις μεγάλοι οργανισμοί των media ελέγχονται μεθοδικά από το κράτος, η θρασεία γνώμη του Καρίμ ήταν φυσικό να ενοχλήσει, παρ' ότι είχε μια χούφτα εσωτερικούς αποδέκτες (το blog του ήταν γραμμένο στα αραβικά, κι όχι ιδιαιτέρως δημοφιλές). Η φυλάκισή του ήταν μάλλον ένα καπρίτσιο των δασκάλων του, αλλά και δικό του. Οταν τον κάλεσαν να τον ανακρίνουν επί παντός του επιστητού (αν νηστεύει, αν εκκλησιάζεται, ακόμη και ποια είναι η γνώμη του για την ανθρωπιστική κρίση στο Νταρφούρ) και τελικά να του ζητήσουν να κατεβάσει τα επίμαχα ποστ, ο Καρίμ αρνήθηκε. Τον έκλεισαν ένα μήνα φυλακή για «συκοφάντηση του προέδρου της Αιγύπτου» και για «διάδοση απρεπών σχολίων που βλάπτουν το εθνικό κύρος».
Το συγκριτικά ήπιο συμβάν είναι μέρος μιας ηλεκτρονικής εξέγερσης που απεγνωσμένα τα αραβικά κράτη προσπαθούν να περιορίσουν. Χωρίς να έχουν κοινή γραμμή. Στην Αλγερία, επί παραδείγματι, οι σέρφερ είναι εντελώς ελεύθεροι να μπαίνουν σε όποια σελίδα θέλουν και να ποστάρουν άφοβα, αν και το κράτος έχει το μονοπώλιο των πιεστηρίων και της της τυπογραφικής μελάνης (!). Στο Ιράν οι αρχές συνέλαβαν τον Μοχτάμπα Σαμνινεζάντ επειδή διαμαρτυρήθηκε στο μπλογκ του για τη φυλάκιση άλλων μπλογκέρ και «προσέβαλε το κύρος του προέδρου» (το οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά ευπαθές). Στην Τυνησία, ασφαλίτες μπούκαραν σε ένα ίντερνετ καφέ, έσυραν βιαίως έξω τον Ζουαχίρ Γιαχαουί και τον βασάνισαν μέχρι να τους αποκαλύψει το password ενός σάιτ που είχε φτιάξει και στο οποίο είχε δημοσιεύσει ένα σατιρικό κουίζ για τον πρόεδρο Ζιν Αμπιντιν μπεν Αλι. Στη Βεγγάζη βρήκαν δολοφονημένο τον ηλεκτρονικό δημοσιογράφο Νταΐφ Αλ-Γκαζάλ, ένα μαχητικό πνεύμα που έκανε αποκαλυπτική δημοσιογραφία για το σάιτ Αλ Γιουμ -τα ακροδάχτυλά του ήταν κομμένα, μαφιόζικος συμβολισμός για όσους τον μιμούνται.
Οι αραβικές δικτατορίες, βέβαια, είναι ηλεκτρονικά πιο ερασιτέχνισσες από την Κίνα. Εκεί, όντως το ίντερνετ έχει φιμωθεί, με την εγκληματική συνέργεια του Google που «δίνει» κανονικά ονόματα αντιφρονούντων στην κυβέρνηση. Οι Αραβες άργησαν να καταλάβουν την άτακτη φύση του νέου μέσου, κάνοντας το λάθος να πιστέψουν ότι μπορούν να τον λογοκρίνουν επιλεκτικά. Αποτέλεσμα; Η φυλάκιση του Καρίμ, που υπό κανονικάς συνθήκας θα πέρναγε απαρατήρητη και θα τον συνέτιζε στα μουλωχτά, τώρα προκάλεσε ένα κύμα από ποστ, e-mail και διεθνή ηλεκτρονική αλληλεγγύη που οδήγησε στο άρθρο της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» -ό,τι χειρότερο για τη γερασμένη δικτατορία Μουμπάρακ («La vache qui rit», όπως είναι γνωστότερος), που ψάχνεται παραζαλισμένη στη νέα εποχή.
Σε λίγες μέρες ο Καρίμ αποφυλακίζεται, αλλά με τη σταθερή του στάση απέναντι στο καθεστώς έχει αποκτήσει την αίγλη ενός περήφανου και αξιοπρεπούς role model για την ψηφιακή γενιά της Αιγύπτου. Η οποία μεγαλώνει μέσα σε ένα παράδοξο: παντού γύρω της είναι δικτατορία, αλλά σε απόσταση αφής, στο δωμάτιό της, υπάρχουν όλες οι δημοκρατίες της γης και του πνεύματος.
